آن چشم که جان را به تحسین کشید

آن چشم که جان را به تحسین کشید
دل را به تماشا نشاند و کشید

هر گام که بردارد آن چشم مست
هزاران دل افسون و مسخور شد است

چو بر رخ آن ماه سپهر نگرد
همه آسمان از حسن و جمال آشوب شد

چو لب گشاید آن لب شیرین خوش
فلک را به شور و هیاهو کشد

اگر بنگری در نظر آن دل ربا
دل هر نظرافکن به دام آید جدا

اگر بر زبان آرد سخنی شکرین
همی گشته هر گوش شنوا به آن

اگر با قدم بردارد قدمی
ز دل هر قدم گوهر افتد به زمین

این است آن جمال و کمال موهبت
که در پیکر آن ماه سپهر پدید است