خوشا روزی که چشمم به رخت افتد باز

خوشا روزی که چشمم به رخت افتد باز
چو مه تابان شود آفتاب رخت باز

من آن شمع شبستان جهان افروز دلم
ز آن چشم نرگس و آن لب و دندان باز

به هر سو رخ نمایی چو مهی در آسمان
همه جا تا به آخر به تو مرهون باز

بر آن روی و آن چشم و آن زلف همچو لیل
جهان آراسته گردد و خندان باز

چو من در بند زلفت شوم اسیر دگر
به هر سو که بروی من پیش تو آواز